82 Adana doğumluyum. Adanalıyım Adana’da büyüdüm. Çocukluğumdan beri zaten spora şeyim vardı futbol hariç tabii ki hani bisiklet sporu biraz daha ekstrem sporlar, paten, kaykay, BMX, BMX ile başladım zaten. Hayatım ve neredeyse bütün hayatım bisiklet üzerinde geçti diyebilirim. 2008 Pekin Olimpiyatları’na 32 yıl aradan sonra ilk defa ilk giden Türk oldum. Antreman ve yarış odaklı bir geçmişim oldu hastalık belirtileri ilk başta elimde başladı. Biz hastalığın belirtilerini elimde başladıktan sonra doktora gittik. Peki ne yapabiliriz? ameliyat olmanız gerekiyor tamam ameliyat olalım iyileşecekse tabi ameliyat olduk, birinci ameliyatı olduk, hiçbir şekilde bir şey değişmedi. Farklı farklı doktorlara gittiğimizde hepsi karpal tünel sendromu sonucuna vardı. Tekrar ameliyat olduk ondan da bir şey bir fayda görmedik. Sonra tekrar bir tane daha ameliyat olduk. Hastalık biraz daha ilerledi dizlerime, bacaklarıma, boynuma eklem olan her yerime etki etmeye başladı. Bende o sırada internetten araştırıyordum sürekli hastalığım ne olabilir benim neyim var çünkü doktorlarda bir şey demiyor senin birşeyin yok diyor sürekli ama ortada çok ciddi birşey var ben kıpırdayamaz hale gelmiştim.
Bilal Bey bana ağrıları ile geldi ağrıları nedeniyle geldi. Bize zaten romatoloji olarak hastalar hep ağrım var diyerek gelirler aslında herhalde erken tanının en önemli özelliklerinden bir tanesi de şartlarından bir tanesi hastanın romatoloji uzmanı ile ne kadar erken tanıştığı ile ilgili bir şey.
Süleyman Bey’e gittik biz doktor da hastanede görüştük. Süleyman Bey senin teşhisi spondiloartrit dedi. İltihaplı eklem romatizması şimdi sana iki tane ilaç yazacağız sen iyileşeceksin bir şeyin kalmayacak dedi.
Ama romatolojide belki diğerlerinden farklı bir şey var yaşamı kısıtlayan hastalıklar.
Ellerimdeki ağrılar gece artık uyutmaz hale gelmişti.
Bir hastanın sakroiliak eklem muayenesini hatırlıyorum. Annesi babası karşıda otururken 30’lu yaşlarında bir arkadaşımız annesi babası ağlamıştı. O hassasiyeti o ağrıya tepkisine bakınca çocuklarının.
Artık bir süre sonra ellerim kapanmamaya başladı birbirine birleşmemeye başladı. Belli bir süre sonra o kadar ilerledi ki hastalık normal bir insan gibi yürüyüp kaldırıma ayağımı kaldırıp kaldırıma koyamaz hale gelmiştim.
Ben hekim olarak bu sorumluluğu alırken hastayı ve hasta yakınları da bu işe ortak etmeliyim. İstemek gerçekten önemli çünkü eğer bu olmasa ortak çaba olmasa hasta ve hekim tarafından ortak çaba olmasa siz ne söylerseniz söyleyin başarınız azalır.
Geldiğimiz gün şu gündeki romatoloji tedavilerine baktığımızda olağanüstü tedaviler tabii ki ben onu her yerde konuşuyorum. Bu bir ilaca özgü değil ama bizim o biyolojik ilaç katmanına geldiğimiz zaman hastayla konuşurken şu espriyi yapıyorum, kusura bakmayın diyorum. Bu ilaçların bir yan etkisi var, yazmıyor hiç bir yerde bulamazsınız diyorum, nedir diyorlar, unutkanlık yapıyor diyorum, bir duruyorlar şöyle hayır diyorum hastalığı unutturuyor.
Deneyelim hani kaybedecek hiçbir şey yok zaten durum gittikçe kötüydü. Kaybedecek hiçbir şeyim de yoktu ilaçları kullandım. İki ay sonra Süleyman Hoca’nın dediği gibi ayağa kalktım, normale döndüm.
Zeki adam demiş ki: Ben sporu bırakınca bu olduğuna göre bir daha başlayayım dedi halen de zaten kendisi de ifade ediyor, edecektir, spor hayatına geri dönmesi ile birlikte ağrılarıda hafiflemiş, rahatlamış.
Yolda yürürken göğsünüzü gererek böyle göğsünüzü gererek rahat böyle yürümenin ne kadar büyük bir keyif olduğunu, ne kadar önem arz ettiğini o zaman anladım.
Yani hekim aslında anlamalı ve sahiplenmeli diye söyleyebilirim.
