Sistemik lupus eritematozuslu hastaların neredeyse tamamında böbrekler hastalıktan etkilenmektedir. Hastaların yarısında böbrek tutulumuyla ilgili bulgular vardır. Bunlar idrar tahlilinde protein saptanması, eritrosit ve lökosit denilen kan hücrelerinin görülmesi olabilir. Böbrek tutulumunun erken saptanması ve etkili tedavisi ile böbrek fonksiyonlarının korunması mümkün olmaktadır. Bununla birlikte tedavinin gecikmesi, hastanın tedaviye uyumsuzluğu veya mevcut tedavilere iyi cevap alınamaması nedeniyle SLE’li hastaların yaklaşık %10 ila %20’sinde böbrek fonksiyonları bozulmakta ve son dönem böbrek hastalığı gelişmektedir. Bu dönemdeki hastalarda lupus aktivitesinin kontrolü, sıvı alımına dikkat edilmesi, böbrek koruyucu diyet, böbrek için zararlı ilaçlardan kaçınılması ve etkili kan basıncı kontrolü ile diyalize geçiş süresi mümkün olduğunca geciktirilmeye çalışılmaktadır. Buna rağmen idrar sedimenti aktif olmayan, ultrasonografide böbrek boyutları küçülmüş, biyopside nedbeleşme ve atrofi saptanan bir hastada 24 saatlik idrarda kreatinin klirensi 15 ml/dakika altında ise diyaliz gerekli olmaktadır. Hemodiyaliz veya periton diyalizi yapılabilmektedir. Bu sayede böbrekler tarafından atılamadığı için vücutta biriken fazla sıvı ve zararlı maddeler vücuttan uzaklaştırılmaktadır. Diyaliz sırasında delik çapları çok küçük olan ve süzgeç görevi gören yarı geçirgen bir membran (zar) kullanılmaktadır. Kan, yüzey alanı çok geniş olan bir diyaliz zarından geçirilir. Bu zardaki deliklerden çok küçük moleküller geçebilirken daha büyük çaplı olanlar (proteinler) geçememektedir. Metabolik atıklar küçük çaplı moleküller olduğundan diyaliz zarından geçer ve vücuttan atılır.
